شناخت پورت MIDI – قسمت دوم

با رشد و گسترش موسیقی الکترونیک در طول سه دهه ی اخیر موزیسین ها در تلاش برای بدست آوردن رنگ های جدید صدایی بودند ، به همین دلیل در کارهایشان از سینتی سایزر های متفاوتی به جهت تنوع در رنگ صدا استفاده میکردند ، استفاده از چند سینتی سایزر باعث پر شدن و تنوع در رنگ صدا میشود که این مسئله خود مزیتی است به استفاده از فقط یک سینتی سایزر.

این موضوع در استودیو ها به راحتی قابل اجرا بود ، نوازنده و یا آهنگساز میتوانست پس از ضبط صدای اولین سینتی سایزر به سراغ ضبط صدای دومین دستگاه برود به همین تربیت سومین و چهارمین و…در نهایت همه آنها را با هم میکس کند ،ولی برای اجرای زنده نوازندگان با مشکل مواجه میشدند چرا که این شیوه در هنگام اجرای زنده موسیقی به هیچ وجه قابل استفاده نیست ، زیرا نوازنده میبایست در یک لحظه چند سینتی سایزر متفاوت را کنترل کند.

این مسئله باعث شد که نوازندگان به دنبال راه حل باشند تا بتوانند سینتی سایزرهایی با مارک های مختلف را به یکدیگر متصل کنند تا در هنگام اجرا بتوانند با استفاده از یک کیبورد از همه ی سینتی سایزرها استفاده کنند ، بالاخره در سال ۱۹۸۳ با همکاری چند کمپانی بزرگ آمریکایی و ژاپنی با به وجود آوردن فرمت MIDI این مشکل حل شد.
مشخصه این فرمت این است که حاوی اطلاعات لازم و کافی برای اتصال دو سینتی سایزر از دو مارک مختلف است ، برای انتقال این اطلاعات از کابل ویژه ای MIDI Cable که دارای پنج پین در هر طرف است استفاده میشود ، نکته مهم در استفاده از کابل MIDI این است که مانند دستگاه های صوتی اروپایی معمولا طول این کابل نباید از ۵۰ فوت یا معادل ۱۵.۵ متر بیشتر باشد .
از آنجایی که اطلاعات MIDI در یک جهت قابل انتقال است سازهای MIDI دارای دو اتصال ورودی و خروجی هستند ، همچنین اغلب سازهای MIDI دارای پورت سومی به نام THRUMIDI هستند که جهت بازگشت کپی از اطلاعات رسیده مورد استفاده قرار میگیرد .
منبع: مجله فرهنگ و هنر به شماره های ۷،۸،۹
تحقیق:عطا رضایی